Νεολαία-κοινωνική έκρηξη και κοινωνία των πολιτών

Όλοι σχεδόν αντιμετωπίσαμε τα πρόσφατα επεισόδια μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου με απορία, έκπληξη και δέος, αντιλαμβανόμενοι την αφορμή και αναζητώντας την αιτία ή τις αιτίες που τα δημιούργησαν .
Θεωρώ ότι παρότι μιλάμε για κοινωνική έκρηξη, αυτές όμως οι αναταραχές δεν είχαν ταξικό ή φυλετικό χαρακτήρα όπως τελευταία στις φτωχές και περιθωριοποιημένες συνοικίες του Παρισιού, είχαν όμως πρωταγωνιστή την Ελληνική νεολαία που όλοι τώρα με ευχολόγια και ρητορική δεινότητα προτρέπουμε τους πάντες να την αφουγκραστούν.
Μιλάμε για την Ελληνική νεολαία που όπως αναφέρουν οι κοινωνιολόγοι αποτελεί μια τάξη που παραμένει στο περιθώριο επί μακρόν, χωρίς να μπορεί να επωφεληθεί από την οικονομική πρόοδο. Βεβαίως αυτό σε ένα βαθμό οφείλεται στο γεγονός ότι ανέκαθεν η Ελληνική κοινωνία πάσχει από έντονη πατερναλιστική αντίληψη που οδηγεί στην ιεράρχηση και στη νοοτροπία της «κατά σειράν αρχαιότητας» έτσι ώστε να μιλάμε συγκαταβατικά για τα δίκαια των νέων μα στην πραγματικότητα το σύστημα υποκριτικά να εξασφαλίζει τα δίκαια των μεγάλων ηλικιών.
Το αποτέλεσμα, ένα κράτος πρόνοιας ανύπαρκτο και αδιάφορο για τους νέους, για την ανεργία που τους εξουθενώνει και τους περιθωριοποιεί, με μοναδικό στήριγμά τους την οικογένεια
.Όλο αυτό γεμίζει με απογοήτευση, ανασφάλεια , θυμό τα νέα παιδιά που η ελληνική πολιτεία και η κοινωνία κωφεύουν στα μεγάλα τους προβλήματα όπως η ποιότητα των σπουδών στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, η έλλειψη σωστής επαγγελματικής εκπαίδευσης, η αναξιοκρατία και η ανεργία.
Εδώ πρέπει να συνδέσουμε και το πολιτικό σύστημα και τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων που δυστυχώς διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό και εξασθενεί κάθε τι μη κομματικό, μη πελατειακό, κάθε τι που δεν αποτελεί ενδιάμεσο μηχανισμό διαμεσολάβησης μεταξύ κράτους και πολίτη. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πολιτικής κρίσης οι πρόσφατες κινητοποιήσεις οδήγησαν αφ’ενός μεν στην ωμή βία των κουκουλοφόρων και στις χωρίς στοχοθεσία ειρηνικές νεανικές διαδηλώσεις που δε θα μπορέσουν μάλλον να φέρουν την αλλαγή, αν δεν κινηθούν με όραμα προτάσεις θέσεις και πάθος δημιουργικό στη θέση του θυμού και της οργής.
Δυστυχώς ως κοινωνία φτάσαμε σε αδιέξοδο, η κυβέρνηση, τα κόμματα πρέπει έγκαιρα να προβούν σε ουσιαστικό διάλογο μέσω μιας ανεξάρτητης επιτροπής οι αποφάσεις της οποίας να εφαρμοστούν υποχρεωτικά και σταδιακά σε βάθος χρόνου με θέσεις ρεαλιστικές που έχουν εφαρμοστεί και αλλού με επιτυχία, που θα αναβαθμίζουν το ετοιμοθάνατο Δημόσιο Πανεπιστήμιο που θα προτείνουν ένα αξιόπιστο εκπαιδευτικό σύστημα που θα σέβεται τους νέους, δε θα τους αιφνιδιάζει, θα τους δίνει ευκαιρίες, για να επιλέξουν το μέλλον που τους αξίζει.
Εδώ σ’αυτόν τον αγώνα μπροστάρηδες πρέπει να γίνουν οι πνευματικοί ταγοί του τόπου μας πρυτανικές αρχές και καθηγητές, φοιτητές γονείς και κάθε ενεργός πολίτης
Πρέπει να δοθεί αγώνας για ανοικτά Σχολεία και Πανεπιστήμια, αγώνας για θέσεις και προτάσεις που προάγουν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και προτάσσουν την παιδεία ως συνολικό μοχλό προόδου και ευημερίας για τους νέους και όλη την κοινωνία.

Διατσέντα Φανού Φουσκαρίνη
Καθηγήτρια και νομαρχιακή σύμβουλος

Ο σύγχρονος εθελοντισμός

.
Δεκάδες χιλιάδες πολιτών σ’όλο τον κόσμο ενεργοποιούνται μέσα απ’τον πολυσχιδή χώρο των εθελοντικών οργανώσεων που παρουσιάζει χαρακτηριστικά ποιοτικής αναβάθμισης, ενίσχυσης του ρόλου και της αποτελεσματικότητάς του, ώστε να μιλάμε για κοινωνική οικονομία, για κοινωνία των πολιτών, για προστατευτικά δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης .Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά συνίστανται
στην υψηλής στάθμης οργάνωση των εθελοντικών οργανώσεων που στην πλειονότητά τους(χωρίς να λείπουν και οι αρνητικές πλευρές) επιδιώκουν την πολιτικοποίηση των θέσεών τους, όχι με την έννοια της επιδίωξης συμμετοχής στην εξουσία, αλλά με την μακροχρόνια προσπάθεια για την εκ των κάτω ανάδυση καλών πρακτικών και νομοθετικών προτάσεων με κύρος.
Με τη μεγάλη διεύρυνση των τομέων παρέμβασης από την παραδοσιακή έμφαση στην ανακούφιση των πασχόντων και την καταπολέμηση της φτώχειας, της υπεράσπισης και προώθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ευάλωτων κονωνικά ομάδων, την προστασία του περιβάλλοντος-βιωσιμότητα, την αειφορία και την πράσινη ανάπτυξη, θέματα που μπορούν να χαρακτηρισθούν μεταϋλιστικά και παγκόσμιας σημασίας και προοπτικής.
Και βεβαίως το σύγχρονο εθελοντικό κίνημα βρίσκεται στην κατεύθυνση της καλλιέργειας δημοκρατικών αξιών και ιδεών όπως η προώθηση της αυτοοργάνωσης μειονεκτούντων κοινωνικών στρωμάτων ώστε να κατακτήσουν μέσα από μεταρρυθμίσεις το δικαίωμα στην εργασία και την κοινωνία , το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση.
Παρότι συχνά αμφισβητείται η αξία της εθελοντικής προσφοράς με διάφορα επιχειρήματα όπως αυτό του προσπορισμού ιδίου οφέλους μπορώ να παραθέσω επιχειρήματα που καταδεικνύουν την σπουδαιότητα του υγιούς εθελοντισμού για τη ζωή μας και την ποιοτική ανάγνωση αυτής όπως:
Ο εθελοντισμός
· αποτελεί έκφραση αλτρουϊσμού και μέσο κοινωνικής ολοκλήρωσης.
· Μέσο αγωγής της προσωπικότητας.
· Μέσο εξοικονόμησης κρατικών πόρων
· Λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στις πολύπλοκες γραφειοκρατικές υπηρεσίες και τον ίδιο τον άνθρωπο.
· Ως φορές αλλαγής για δύσκαμπτες κρατικές Δομές.
· Απαραίτητο στοιχείο δημοκρατικής έκφρασης και συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
· Λειτουργεί ως θεραπευτικό μέσον με το «άνοιγμα» του εθελοντή στον πλησίον.
· Αποτελεί μέσον για την από-επαγγελματοποίηση της ανθρώπινης προσφοράς.
· Λειτουργεί ως μέσον πειραματισμού και συνεχούς ανανέωσης με την ανατροφοδότηση των υπηρεσιών με φρέσκες ιδέες και ανανεωμένες μεθόδους.
Διατσέντα Φανού Φουσκαρίνη
Νομαρχιακή Σύμβουλος, Υπεύθυνη Εθελοντισμού της Ν. Α. Ηλείας

Γυναικείος πολιτικός λόγος ως εναλλακτικός τρόπος προσέγγισης της εξουσίας

Εκλογές και πάλι στο προσκήνιο της καθημερινότητάς μας, σ’ένα εξαιρετικά δύσκολο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον, όπου πολλές κοινωνικές ομάδες πολιτών μαραζώνουν και περιθωριοποιούνται ολοένα και περισσότερο κάτω από το βάρος των πιεστικών προβλημάτων της φτώχειας.
Οι πολίτες καλούμαστε να διαλέξουμε πολιτικές που θα άρουν τα αδιέξοδα και θα δώσουν λύσεις, δυνατότητες, ευκαιρίες για να εκφράσουμε το δημιουργικό εαυτό μας, άνδρες και γυναίκες, για να πορευτούμε σ’ένα δρόμο ευημερίας και προοπτικής.
Εδώ θα τολμούσα να θέσω το ερώτημα αν εμείς οι γυναίκες έχουμε κάτι διαφορετικό να πούμε και να εκφράσουμε στην πολιτική; Αν υπάρχει διαφορετικός πολιτικός λόγος άλλος από εκείνον που εκφράζουν αιώνες τώρα οι άνδρες, έναν άφυλο ή καλύτερα ανδροκρατικό λόγο. Δεν αναφέρομαι βεβαίως σε ένα αξιακό σύνολο που διαπραγματεύεται τη γυναικεία διαφορετικότητα , αλλά σε ένα σύγχρονο πολιτικό λόγο που μπορεί να προσδώσει στην πολιτική και στους πολιτικούς μια νέα αντίληψη για την προοπτική της κοινωνίας και των πολιτών μέσα από τη διάσταση του κοινωνικού φύλου.
Θα απαντούσα λοιπόν ότι υπάρχει αυτός που προσδιορίζεται από μια νέα προσέγγιση που συνιστά μια καινούργια αντίληψη για τη δημοκρατία και την πολιτική εξουσία, ώστε αυτή να αντιλαμβάνεται την κοινωνία και να δρα με μεγαλύτερη ευαισθησία και αισθαντικότητα. Οι κατεξοχήν ικανότητες της γυναίκας, ικανότητα συμβιβασμού, επίτευξη συναίνεσης, συλλογική εργασία μπορεί να τροφοδοτήσουν το όραμα για μια νέα εποχή, για μια νέα πολιτική για τη λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών. Οι ενεργοί πολίτες μπορεί να αποτελέσουν μια καινούργια συλλογική αντίληψη για την πολιτική, να τροφοδοτήσουν και να εμπνεύσουν τα κόμματα που έχουν μαραζώσει και απαξιωθεί από τους πολίτες.
Όντας οι γυναίκες αιώνες καταπιεσμένες, στερημένες από την ελευθερία της έκφρασης και της διαχείρισης του εαυτού τους έχουν ενσωματώσει στο βαθύτερο είναι τους την αίσθηση της αδικίας, της εκμετάλλευσης του πόνου της δυστυχίας με αποτέλεσμα να μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα τους πολίτες που υποφέρουν , τους πολίτες που χρειάζεται η πολιτεία να σκύψει επάνω τους με περισσότερη ευαισθησία και πραγματικές πολιτικές για να τους επανεντάξει όταν έχουν περιθωριοποιηθεί κοινωνικοοικονομικά .
Ο γυναικείος πολιτικός λόγος λοιπόν είναι ένας φρέσκος πολιτικός λόγος μπολιασμένος με ευαισθησίες, που μπορεί να αγκαλιάσει τους πολίτες και να τους ξαναδώσει την πίστη στην πολιτική ως αξία και πραγματικότητα που μας αφορά, που δεν έχει σχέση με τον προσωπικό προσπορισμό και την ιδιοτέλεια.Ο πολιτικός λόγος που μπορεί να εκφέρεται και να πραγματώνεται από γυναίκες και άνδρες πολιτικούς, δίνοντας το όραμα και τη χαμένη συλλογικότητα σε μια κοινωνία μουδιασμένη και ναρκωμένη που έχει αποκάμει από ανημπόρια.