Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Νεολαία-κοινωνική έκρηξη και κοινωνία των πολιτών

Όλοι σχεδόν αντιμετωπίσαμε τα πρόσφατα επεισόδια μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου με απορία, έκπληξη και δέος, αντιλαμβανόμενοι την αφορμή και αναζητώντας την αιτία ή τις αιτίες που τα δημιούργησαν .
Θεωρώ ότι παρότι μιλάμε για κοινωνική έκρηξη, αυτές όμως οι αναταραχές δεν είχαν ταξικό ή φυλετικό χαρακτήρα όπως τελευταία στις φτωχές και περιθωριοποιημένες συνοικίες του Παρισιού, είχαν όμως πρωταγωνιστή την Ελληνική νεολαία που όλοι τώρα με ευχολόγια και ρητορική δεινότητα προτρέπουμε τους πάντες να την αφουγκραστούν.
Μιλάμε για την Ελληνική νεολαία που όπως αναφέρουν οι κοινωνιολόγοι αποτελεί μια τάξη που παραμένει στο περιθώριο επί μακρόν, χωρίς να μπορεί να επωφεληθεί από την οικονομική πρόοδο. Βεβαίως αυτό σε ένα βαθμό οφείλεται στο γεγονός ότι ανέκαθεν η Ελληνική κοινωνία πάσχει από έντονη πατερναλιστική αντίληψη που οδηγεί στην ιεράρχηση και στη νοοτροπία της «κατά σειράν αρχαιότητας» έτσι ώστε να μιλάμε συγκαταβατικά για τα δίκαια των νέων μα στην πραγματικότητα το σύστημα υποκριτικά να εξασφαλίζει τα δίκαια των μεγάλων ηλικιών.
Το αποτέλεσμα, ένα κράτος πρόνοιας ανύπαρκτο και αδιάφορο για τους νέους, για την ανεργία που τους εξουθενώνει και τους περιθωριοποιεί, με μοναδικό στήριγμά τους την οικογένεια
.Όλο αυτό γεμίζει με απογοήτευση, ανασφάλεια , θυμό τα νέα παιδιά που η ελληνική πολιτεία και η κοινωνία κωφεύουν στα μεγάλα τους προβλήματα όπως η ποιότητα των σπουδών στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, η έλλειψη σωστής επαγγελματικής εκπαίδευσης, η αναξιοκρατία και η ανεργία.
Εδώ πρέπει να συνδέσουμε και το πολιτικό σύστημα και τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων που δυστυχώς διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό και εξασθενεί κάθε τι μη κομματικό, μη πελατειακό, κάθε τι που δεν αποτελεί ενδιάμεσο μηχανισμό διαμεσολάβησης μεταξύ κράτους και πολίτη. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πολιτικής κρίσης οι πρόσφατες κινητοποιήσεις οδήγησαν αφ’ενός μεν στην ωμή βία των κουκουλοφόρων και στις χωρίς στοχοθεσία ειρηνικές νεανικές διαδηλώσεις που δε θα μπορέσουν μάλλον να φέρουν την αλλαγή, αν δεν κινηθούν με όραμα προτάσεις θέσεις και πάθος δημιουργικό στη θέση του θυμού και της οργής.
Δυστυχώς ως κοινωνία φτάσαμε σε αδιέξοδο, η κυβέρνηση, τα κόμματα πρέπει έγκαιρα να προβούν σε ουσιαστικό διάλογο μέσω μιας ανεξάρτητης επιτροπής οι αποφάσεις της οποίας να εφαρμοστούν υποχρεωτικά και σταδιακά σε βάθος χρόνου με θέσεις ρεαλιστικές που έχουν εφαρμοστεί και αλλού με επιτυχία, που θα αναβαθμίζουν το ετοιμοθάνατο Δημόσιο Πανεπιστήμιο που θα προτείνουν ένα αξιόπιστο εκπαιδευτικό σύστημα που θα σέβεται τους νέους, δε θα τους αιφνιδιάζει, θα τους δίνει ευκαιρίες, για να επιλέξουν το μέλλον που τους αξίζει.
Εδώ σ’αυτόν τον αγώνα μπροστάρηδες πρέπει να γίνουν οι πνευματικοί ταγοί του τόπου μας πρυτανικές αρχές και καθηγητές, φοιτητές γονείς και κάθε ενεργός πολίτης
Πρέπει να δοθεί αγώνας για ανοικτά Σχολεία και Πανεπιστήμια, αγώνας για θέσεις και προτάσεις που προάγουν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και προτάσσουν την παιδεία ως συνολικό μοχλό προόδου και ευημερίας για τους νέους και όλη την κοινωνία.

Διατσέντα Φανού Φουσκαρίνη
Καθηγήτρια και νομαρχιακή σύμβουλος

1 σχόλιο:

  1. Πολύ σωστή προσέγγιση, ακριβής η καταγραφή των προβλημάτων, το οποία -αντιλαμβάνεστε νομίζω- ότι αποτελούν και το μεγαλύτερο εμπόδιο για την εφαρμογή των προτεινόμενων λύσεων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή