Η προστασία του δάσους-συνύπαρξη και συμβίω ση με αυτό. Παρέμβαση

Παρέμβαση στην ημερίδα «Η προστασία του δάσους – συνύπαρξη και συμβίωση μαζί του»
Βαρθολομιό, 24 – 05 – 2009
Της Διατσέντας Φανού-Φουσκαρίνη

Αφού συγχαρώ τον πολιτιστικό σύλλογο «Αναζήτηση» για αυτή τη θαυμάσια ημερίδα που δημιούργησε πλούσιο προβληματισμό σε όλους μας, πιστεύω, θα ήθελα να τοποθετηθώ κι εγώ με τη σειρά μου σε δύο σημεία:
1ο. ΄Οσον αφορά στην οικολογική συνείδηση που θέσατε στην εισήγησή σας, κύριε Χρυσόγελε, που κατά κοινή διαπίστωση είναι πολύ χαμηλή στους Έλληνες, και αυτό είναι αποτέλεσμα, νομίζω, του ελλείμματος οικολογικής – περιβαλλοντικής παιδείας που υπάρχει στην Ελλάδα, παρόλο που στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα υπάρχει η περιβαλλοντική αγωγή ως εκπαιδευτική διαδικασία μέσα από προγράμματα νομαρχιακά ή ευρωπαϊκά σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.. Λογικά μέσα σ’ αυτή την εικοσαετία θα ήταν αναμενόμενο η δημιουργία πολλαπλασιαστικού οφέλους που θα διαχεόταν στην Ελληνική κοινωνία, αλλάζοντας νοοτροπίες και στάσεις ζωής αναφορικά με το περιβάλλον, την προστασία του, τη διαχείριση των απορριμμάτων κ.λπ. Αυτό με οδηγεί, διότι και εγώ ως καθηγήτρια εκπόνησα τέτοια προγράμματα, στη σκέψη ότι μάλλον δεν σχεδιάστηκαν και δεν υλοποιήθηκαν κατά τέτοιο τρόπο στις σχολικές μονάδες ώστε να εμπλέξουν ενεργά την τοπική κοινωνία και μάλιστα τους γονείς των μαθητών, ούτε προφανώς συνοδεύτηκαν με παραδείγματα καλών πρακτικών ή με ουσιαστικές παρεμβάσεις στην τοπική κοινωνία. ΄Ετσι σήμερα ίσως αποτελεί ένα στοίχημα για τον εκπαιδευτικό κόσμο και την τοπική αυτοδιοίκηση για να υπάρξει μια συνεργασία ουσιαστική για τον επανασχεδιασμό των περιβαλλοντικών προγραμμάτων σύμφωνα με τις ανάγκες και τα έντονα προβλήματα της κάθε περιοχής ώστε να αποτελέσουν εργαλείο περιβαλλοντικής συνειδητότητας σ’ ένα κόσμο που δραματικά αλλάζει κλιματολογικά και περιβαλλοντικά.
2ο. Η δεύτερη παρέμβασή μου αναφέρεται στα προβλήματα που σχετίζονται με την πολιτική προστασία, τις φυσικές καταστροφές και την πρόληψη των πυρκαγιών στα οποία αναφέρθηκε ο κύριος Αποστόλου. ΄Ετσι, κυρίες και κύριοι, βρισκόμαστε ήδη σε περίοδο αντιπυρικής προστασίας και από ό,τι γνωρίζω από τη συμμετοχή μου στο Συντονιστικό Νομαρχιακό ΄Οργανο, ως νομαρχιακή σύμβουλος και υπεύθυνη εθελοντισμού, τα χρήματα που δίνονται είναι ελάχιστα και μάλιστα για τη φετινή περίοδο μόλις ανακοινώθηκε η χρηματοδότηση και δυστυχώς είναι πενιχρή, δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις ανάγκες των δήμων, ούτε της νομαρχίας αλλά ούτε και τα προγράμματα δράσης των δασαρχείων της Ηλείας για τον καθαρισμό και την προστασία των δασών, για τον ορισμό των ζωνών κ.λπ. Και βέβαια είναι αναγκαίο μετά τις αρνητικές εμπειρίες που αποκτήσαμε στην Ηλεία από τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 και τον τρόπο που έγινε ο συντονισμός του έργου της πυρόσβεσης, να υπάρξει αλλαγή στο χάρτη των υπηρεσιών που εμπλέκονται και έχουν τη γενική ευθύνη αυτού του τεράστιου έργου. Αν δεν δοθούν περισσότερες και ουσιαστικές αρμοδιότητες σ’ αυτό τον τομέα μαζί με γενναία χρηματοδότηση στην τοπική αυτοδιοίκηση α΄ και β΄ βαθμού που πρέπει να έχει και το συντονισμό της πυρόσβεσης, θα βρεθούμε ξανά σ’ αυτή τη δυστυχία από την οποία δεν ξεφύγαμε ακόμη…