Η Διατσέντα Φανού- Φουσκαρίνη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα Ηλείας όπου ζει μόνιμα με το σύζυγό της Ανδρέα Φουσκαρίνη συγγραφέα, Λυκειάρχη και τους δυο γιους της Κωνσταντίνο και Γιώργο. Γονείς της ο Παναγιώτης Φανός και η Γεωργία Τριανταφυλλοπούλου.
Σπούδασε στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Οικιακή Οικονομία και Διαιτολογία και επιμορφώθηκε στη Συμβουλευτική και στον Επαγγελματικό Προσανατολισμό το 1999 στο Παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών.
Ξεκίνησε την επαγγελματική της σταδιοδρομία το 1983 από το Γραφείο Γεωργικής ανάπτυξης Λεχαινών ως καθηγήτρια αγροτικής οικιακής οικονομίας και δραστηριοποιήθηκε στον κάμπο της Ηλείας σε επιμορφωτικά προγράμματα του Υπουργείου Γεωργίας για την αγροτική οικογένεια και ειδικά για την Ελληνίδα αγρότισσα.
Από το 1992 εργάζεται στο Γυμνάσιο Λεχαινών υλοποιώντας παράλληλα με το διδακτικό της έργο και εκπαιδευτικά προγράμματα ευρωπαϊκά και νομαρχιακά που στοχεύουν στη δημιουργία του «ανοιχτού σχολείου» του μέλλοντος που συνδέεται με την κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας.
Από το 2000 είναι υπεύθυνη ως καθηγήτρια σύμβουλος Σ.Ε.Π του Γραφείου Επαγγελματικού Προσανατολισμού του Γυμνασίου Λεχαινών και δραστηριοποιείται σε θέματα συμβουλευτικής, αγοράς εργασίας και προσανατολισμού των μαθητών και των νέων γενικότερα.
Η συμμετοχή της σε κοινωνικές δράσεις και η παρουσία της στο πολιτιστικό γίγνεσθαι είναι συνεχής, καθώς έχει διατελέσει μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου Γυναικών Ανδραβίδας, και του συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων Δημοτικού και Γυμνασίου Ανδραβίδας, μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου, της σχολικής επιτροπής του Δήμου Ανδραβίδας, της Μορφωτικής Ένωσης Λεχαινών «Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας», του συλλόγου αιμοδοτών Λεχαινών, της Φιλαρμονικής Εταιρείας «Ο Αρίων» Ανδραβίδας, του αθλητικού σωματείου ΔΑΦΝΗ Ανδραβίδας κ.λ.π..
Είναι επίσης Νομαρχιακή Σύμβουλος της πλειοψηφίας μετά τις τελευταίες εκλογές για τον α΄ και β’ βαθμό Τοπικής αυτοδιοίκησης.
Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του Σεπτεμβρίου 2007 στην Ηλεία είναι υπεύθυνη του Γραφείου Εθελοντισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηλείας.
Τέλος έχει παρουσιάσει θέματα εκπαιδευτικού και επιστημονικού χαρακτήρα σε σεμινάρια και σε ανοικτές ημερίδες, στην τοπική κοινωνία.
Ανδραβίδα 13 /6 /2008
Διατσέντα Φανού- Φουσκαρίνη
Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009
29ο Συμπόσιο Ποίησης
Ξεκίνησε από την Πέμπτη, 2 Ιουλίου το 29ο Συμπόσιο Ποίησης στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Η πρώτη μέρα, όπως είχε προαναγγελθεί, ήταν αφιερωμένη στους Ηλείους ποιητές μετά το 1950.
Η συνεδρίαση άρχισε με εισήγηση του Ανδρέα Φουσκαρίνη για τους Ηλείους ποιητές που δημοσίευσαν έργα τους μετά το 1950. Η εισήγηση ξεκίνησε με το ρητορικό ερώτημα αν νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για ποίηση της Ηλείας απολύτως ξεκομμένα από την υπόλοιπη Ελληνική Ποίηση. Η απάντηση ήταν βέβαια αρνητική και μόνο για λόγους έρευνας, μελέτης και μεθοδολογίας μπορούμε να μιλάμε μόνο για την Ηλεία.
Στη συνέχεια ο ομιλητές αναφέρθηκε με λίγα λόγια στο ποιους θεωρούμε Ηλείους ποιητές και σε τι διαφοροποιούνται από τους υπόλοιπους Έλληνες ποιητές. Ακολούθως έγινε μια πλήρης σχεδόν αναφορά σε όλους τους Ηλείους ποιητές με ιδιαίτερο βάρος στον Τάκη Δόξα, το Φώτο Πασχαλινό, στους ποιητές που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1940 γύρω από το περιοδικό «Οδυσσέας» και τον «Πυργιώτικο Παρνασσό», σ’ εκείνους που χάθηκαν πρόωρα χωρίς να μπορέσουν να ξεδιπλώσουν πλήρως το μεγάλο ταλέντο τους, όπως ο Νίκος Καχτίτσης, ο Δημήτρης Μορτόγιας και ο Κώστας Οικονόμου, στην ξεχωριστή περίπτωση του Χρίστου Λάσκαρη από το Χάβαρι, στον Ηλία Γκρη, το Στάθη Κουτσούνη, το Διονύση Κράγκαρη και την ομάδα των περιοδικών «Διάλογος» και «Εκ Παραδρομής» των Λεχαινών, και σε πολλούς άλλους όπως ο Ιωσήφ Αργυρίου, ο Γιώργος Γώτης, ο Θανάσης Τσίρος, ο Βαγγέλης Αποστολόπουλος, ο Π.Α.Σινόπουλος,κ.λπ.
Ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στον Τάκη Σινόπουλο και το Γιώργη Παυλόπουλο που το έργο τους αποτελεί ό,τι πιο σημαντικό δημιουργήθηκε στην Ηλεία στο χώρο της Ποίησης κατά τον 20ο αιώνα.
Στη συνέχεια ο Κώστας Καπέλας και ο Σωκράτης Σκαρτσής διάβασαν ποιήματα του Τάκη Σινόπουλου, του Γιώργη Παυλόπουλου, του Χρίστου Λάσκαρη και του Γιώργου Παναγουλόπουλου ενώ ο Ηλίας Γκρης αναφέρθηκε δια μακρών στο έργο του Σινόπουλου και ο Στάθης Κουτσούνης στο έργο του Παυλόπουλου και του Λάσκαρη.
Στο δεύτερο μέρος της συνεδρίασης διάβασαν ποιήματά τους οι Ηλείοι ποιητές που παρακολουθούσαν τις εργασίες του Συμποσίου, ο Ηλίας Γκρης δηλαδή, ο Τάσος Γαλάτης που κατάγεται από τη Νέα Φιγαλεία, ο Θανάσης Τσίρος από το Νησί της Βάρδας, ο Στάθης Κουτσούνης και ο Ανδρέας Φουσκαρίνης. Τις συνεδριάσεις και τις αναγνώσεις των ποιημάτων παρακολούθησε πλήθος κόσμου. Τις επόμενες ημέρες το Συμπόσιο θα ασχοληθεί με το μοντερνισμό στην Ποίηση και θα διαβάσουν ποιήματά τους πολλοί ακόμη ποιητές από άλλα μέρη της Ελλάδας.
( Ολόκληρο το κείμενο της εισήγησης του Φουσκαρίνη στο: afouskarinis.blogspot.com)
Η συνεδρίαση άρχισε με εισήγηση του Ανδρέα Φουσκαρίνη για τους Ηλείους ποιητές που δημοσίευσαν έργα τους μετά το 1950. Η εισήγηση ξεκίνησε με το ρητορικό ερώτημα αν νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για ποίηση της Ηλείας απολύτως ξεκομμένα από την υπόλοιπη Ελληνική Ποίηση. Η απάντηση ήταν βέβαια αρνητική και μόνο για λόγους έρευνας, μελέτης και μεθοδολογίας μπορούμε να μιλάμε μόνο για την Ηλεία.
Στη συνέχεια ο ομιλητές αναφέρθηκε με λίγα λόγια στο ποιους θεωρούμε Ηλείους ποιητές και σε τι διαφοροποιούνται από τους υπόλοιπους Έλληνες ποιητές. Ακολούθως έγινε μια πλήρης σχεδόν αναφορά σε όλους τους Ηλείους ποιητές με ιδιαίτερο βάρος στον Τάκη Δόξα, το Φώτο Πασχαλινό, στους ποιητές που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1940 γύρω από το περιοδικό «Οδυσσέας» και τον «Πυργιώτικο Παρνασσό», σ’ εκείνους που χάθηκαν πρόωρα χωρίς να μπορέσουν να ξεδιπλώσουν πλήρως το μεγάλο ταλέντο τους, όπως ο Νίκος Καχτίτσης, ο Δημήτρης Μορτόγιας και ο Κώστας Οικονόμου, στην ξεχωριστή περίπτωση του Χρίστου Λάσκαρη από το Χάβαρι, στον Ηλία Γκρη, το Στάθη Κουτσούνη, το Διονύση Κράγκαρη και την ομάδα των περιοδικών «Διάλογος» και «Εκ Παραδρομής» των Λεχαινών, και σε πολλούς άλλους όπως ο Ιωσήφ Αργυρίου, ο Γιώργος Γώτης, ο Θανάσης Τσίρος, ο Βαγγέλης Αποστολόπουλος, ο Π.Α.Σινόπουλος,κ.λπ.
Ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στον Τάκη Σινόπουλο και το Γιώργη Παυλόπουλο που το έργο τους αποτελεί ό,τι πιο σημαντικό δημιουργήθηκε στην Ηλεία στο χώρο της Ποίησης κατά τον 20ο αιώνα.
Στη συνέχεια ο Κώστας Καπέλας και ο Σωκράτης Σκαρτσής διάβασαν ποιήματα του Τάκη Σινόπουλου, του Γιώργη Παυλόπουλου, του Χρίστου Λάσκαρη και του Γιώργου Παναγουλόπουλου ενώ ο Ηλίας Γκρης αναφέρθηκε δια μακρών στο έργο του Σινόπουλου και ο Στάθης Κουτσούνης στο έργο του Παυλόπουλου και του Λάσκαρη.
Στο δεύτερο μέρος της συνεδρίασης διάβασαν ποιήματά τους οι Ηλείοι ποιητές που παρακολουθούσαν τις εργασίες του Συμποσίου, ο Ηλίας Γκρης δηλαδή, ο Τάσος Γαλάτης που κατάγεται από τη Νέα Φιγαλεία, ο Θανάσης Τσίρος από το Νησί της Βάρδας, ο Στάθης Κουτσούνης και ο Ανδρέας Φουσκαρίνης. Τις συνεδριάσεις και τις αναγνώσεις των ποιημάτων παρακολούθησε πλήθος κόσμου. Τις επόμενες ημέρες το Συμπόσιο θα ασχοληθεί με το μοντερνισμό στην Ποίηση και θα διαβάσουν ποιήματά τους πολλοί ακόμη ποιητές από άλλα μέρη της Ελλάδας.
( Ολόκληρο το κείμενο της εισήγησης του Φουσκαρίνη στο: afouskarinis.blogspot.com)
Κυριακή 5 Ιουλίου 2009
Μετανάστευση και Μετανάστες
Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι δύο χωριστά ζητήματα που αποτελούν ένα πολύπλοκο θέμα που δεν επιλύεται άμεσα και εύκολα με ακραίους χειρισμούς, όπως πολλοί πολιτικοί διατείνονται. Και αυτό διότι είναι ένα κοινωνικοοικονομικό και συνάμα πολιτικό ζήτημα που όσο η παγκοσμιοποίηση και οι ανισότητες στο μοίρασμα του πλούτου θα βαθαίνουν, οι πόλεμοι και οι κλιματικές αλλαγές θα εντείνονται τόσο το μεταναστευτικό θα παραμένει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Στην Ελλάδα δεν λείπουν οι ακραίες φωνές για λύσεις οι οποίες τω όντι δε μπορούν να διευθετήσουν το θέμα ούτε να σταματήσουν δια μιας τη λαθραία εισαγωγή κατατρεγμένων σε μιαν εποχή συνεχών μετακινήσεων όπως είναι ο 21ος αιώνας. Θα βοηθούσε τη σκέψη μας μια μικρή ιστορική αναδρομή στην Ευρώπη στα μέσα του 18ου έως το τέλος του 19ου αιώνα που η Βιομηχανική Επανάσταση δημιούργησε πλήθος ξεριζωμένων ανθρώπων που από την ύπαιθρο κατέκλυσαν τις άκριες των πόλεων, χωρίς ταυτότητα, χωρίς πατρίδα, περιθωριοποιημένοι, μέσα στην αθλιότητα και την πείνα, ανέπτυσσαν παραβατική συμπεριφορά και ενίοτε εγκληματική. Το αποτέλεσμα; ήταν η πρόκληση φοβικών αντιδράσεων από τη μεσαία τάξη με κατασταλτικές δράσεις από την έννομη τάξη οι οποίες ανακύκλωναν το πρόβλημα γεμίζοντας τις φυλακές της Αυστραλίας της Ν. Ζηλανδίας κ.λπ. με χιλιάδες άμοιρων κατατρεγμένων.
‘Όπως αντιλαμβάνεστε οι ομοιότητες των προηγούμενων αιώνων είναι κοινές στο χάρτη του μεταναστευτικού προβλήματος που βιώνουμε στην Ελλάδα και την Ευρώπη τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Πώς διευθετήθηκε το πρόβλημα τότε και πώς σταμάτησαν οι ακραίες αντιδράσεις είναι γνωστό. Με την υιοθέτηση και την εφαρμογή βεβαίως κοινωνικών αντισταθμιστικών μέτρων και τη δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης και πρόνοιας. Δηλαδή μέτρα για την ένταξη των πληθυσμών στον κοινωνικό ιστό όπως δωρεάν δημόσια εκπαίδευση, σχολική σίτιση, ρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, κοινωνική ασφάλιση, δικαίωμα ψήφου.
Είναι μεγαλύτερη από ποτέ η πρόκληση ως κοινωνία που έχει δώσει μετανάστες ν α σταματήσουμε τις όποιες κραυγές ρατσισμού και ξενοφοβίας και να λειτουργήσουμε με μεγαλύτερη ευαισθησία και ανεκτικότητα για τους πληθυσμούς που ήδη κινούνται απ’ άκρη σ’ άκρη άμοιροι και απροστάτευτοι.
Είναι η ευκαιρία μας ως δημοκρατική χώρα να προστατέψουμε τους μετανάστες άσχετα με τον τρόπο που ήρθαν στην Ελλάδα, και πέρα από το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης που αναμφισβήτητα σημαίνει καλύτερη φύλαξη συνόρων ενδελεχέστερο έλεγχο των αιτούντων παραμονής κ.λ.π .Θα ήταν πολύ σημαντικό στην Ηλεία, που δεχόμαστε ολόκληρο το έτος μετανάστες, μέσα από ένα συνέδριο της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και της ΤΕΔΚ να βλέπαμε συνολικά το ζήτημα , ξεκινώντας από την καταγραφή όλων αυτών των ανθρώπων, την υγειονομική τους παρακολούθηση, τη λειτουργία σχολείων απογευματινών για την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας, τη δημιουργία ξενώνων για τη φιλοξενία των εποχιακά απασχολουμένων και τελειώνοντας με τη διδασκαλία της δικής τους γλώσσας και ιστορίας για να μη χάνουν την ταυτότητά τους.. Έτσι οι μετανάστες αποκτούν δικαιώματα εντάσσονται στον κοινωνικό ιστό μα συνάμα αποκτούν και υποχρεώσεις εκείνες του πολίτη , Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας και ειδικά του κεντρικού κράτους που πρέπει να χρηματοδοτήσει τέτοιες δράσεις.
Διατσέντα Φανού Φουσκαρίνη, Καθηγήτρια νομαρχιακή σύμβουλος.
Στην Ελλάδα δεν λείπουν οι ακραίες φωνές για λύσεις οι οποίες τω όντι δε μπορούν να διευθετήσουν το θέμα ούτε να σταματήσουν δια μιας τη λαθραία εισαγωγή κατατρεγμένων σε μιαν εποχή συνεχών μετακινήσεων όπως είναι ο 21ος αιώνας. Θα βοηθούσε τη σκέψη μας μια μικρή ιστορική αναδρομή στην Ευρώπη στα μέσα του 18ου έως το τέλος του 19ου αιώνα που η Βιομηχανική Επανάσταση δημιούργησε πλήθος ξεριζωμένων ανθρώπων που από την ύπαιθρο κατέκλυσαν τις άκριες των πόλεων, χωρίς ταυτότητα, χωρίς πατρίδα, περιθωριοποιημένοι, μέσα στην αθλιότητα και την πείνα, ανέπτυσσαν παραβατική συμπεριφορά και ενίοτε εγκληματική. Το αποτέλεσμα; ήταν η πρόκληση φοβικών αντιδράσεων από τη μεσαία τάξη με κατασταλτικές δράσεις από την έννομη τάξη οι οποίες ανακύκλωναν το πρόβλημα γεμίζοντας τις φυλακές της Αυστραλίας της Ν. Ζηλανδίας κ.λπ. με χιλιάδες άμοιρων κατατρεγμένων.
‘Όπως αντιλαμβάνεστε οι ομοιότητες των προηγούμενων αιώνων είναι κοινές στο χάρτη του μεταναστευτικού προβλήματος που βιώνουμε στην Ελλάδα και την Ευρώπη τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Πώς διευθετήθηκε το πρόβλημα τότε και πώς σταμάτησαν οι ακραίες αντιδράσεις είναι γνωστό. Με την υιοθέτηση και την εφαρμογή βεβαίως κοινωνικών αντισταθμιστικών μέτρων και τη δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης και πρόνοιας. Δηλαδή μέτρα για την ένταξη των πληθυσμών στον κοινωνικό ιστό όπως δωρεάν δημόσια εκπαίδευση, σχολική σίτιση, ρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, κοινωνική ασφάλιση, δικαίωμα ψήφου.
Είναι μεγαλύτερη από ποτέ η πρόκληση ως κοινωνία που έχει δώσει μετανάστες ν α σταματήσουμε τις όποιες κραυγές ρατσισμού και ξενοφοβίας και να λειτουργήσουμε με μεγαλύτερη ευαισθησία και ανεκτικότητα για τους πληθυσμούς που ήδη κινούνται απ’ άκρη σ’ άκρη άμοιροι και απροστάτευτοι.
Είναι η ευκαιρία μας ως δημοκρατική χώρα να προστατέψουμε τους μετανάστες άσχετα με τον τρόπο που ήρθαν στην Ελλάδα, και πέρα από το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης που αναμφισβήτητα σημαίνει καλύτερη φύλαξη συνόρων ενδελεχέστερο έλεγχο των αιτούντων παραμονής κ.λ.π .Θα ήταν πολύ σημαντικό στην Ηλεία, που δεχόμαστε ολόκληρο το έτος μετανάστες, μέσα από ένα συνέδριο της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και της ΤΕΔΚ να βλέπαμε συνολικά το ζήτημα , ξεκινώντας από την καταγραφή όλων αυτών των ανθρώπων, την υγειονομική τους παρακολούθηση, τη λειτουργία σχολείων απογευματινών για την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας, τη δημιουργία ξενώνων για τη φιλοξενία των εποχιακά απασχολουμένων και τελειώνοντας με τη διδασκαλία της δικής τους γλώσσας και ιστορίας για να μη χάνουν την ταυτότητά τους.. Έτσι οι μετανάστες αποκτούν δικαιώματα εντάσσονται στον κοινωνικό ιστό μα συνάμα αποκτούν και υποχρεώσεις εκείνες του πολίτη , Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας και ειδικά του κεντρικού κράτους που πρέπει να χρηματοδοτήσει τέτοιες δράσεις.
Διατσέντα Φανού Φουσκαρίνη, Καθηγήτρια νομαρχιακή σύμβουλος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)