Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι δύο χωριστά ζητήματα που αποτελούν ένα πολύπλοκο θέμα που δεν επιλύεται άμεσα και εύκολα με ακραίους χειρισμούς, όπως πολλοί πολιτικοί διατείνονται. Και αυτό διότι είναι ένα κοινωνικοοικονομικό και συνάμα πολιτικό ζήτημα που όσο η παγκοσμιοποίηση και οι ανισότητες στο μοίρασμα του πλούτου θα βαθαίνουν, οι πόλεμοι και οι κλιματικές αλλαγές θα εντείνονται τόσο το μεταναστευτικό θα παραμένει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Στην Ελλάδα δεν λείπουν οι ακραίες φωνές για λύσεις οι οποίες τω όντι δε μπορούν να διευθετήσουν το θέμα ούτε να σταματήσουν δια μιας τη λαθραία εισαγωγή κατατρεγμένων σε μιαν εποχή συνεχών μετακινήσεων όπως είναι ο 21ος αιώνας. Θα βοηθούσε τη σκέψη μας μια μικρή ιστορική αναδρομή στην Ευρώπη στα μέσα του 18ου έως το τέλος του 19ου αιώνα που η Βιομηχανική Επανάσταση δημιούργησε πλήθος ξεριζωμένων ανθρώπων που από την ύπαιθρο κατέκλυσαν τις άκριες των πόλεων, χωρίς ταυτότητα, χωρίς πατρίδα, περιθωριοποιημένοι, μέσα στην αθλιότητα και την πείνα, ανέπτυσσαν παραβατική συμπεριφορά και ενίοτε εγκληματική. Το αποτέλεσμα; ήταν η πρόκληση φοβικών αντιδράσεων από τη μεσαία τάξη με κατασταλτικές δράσεις από την έννομη τάξη οι οποίες ανακύκλωναν το πρόβλημα γεμίζοντας τις φυλακές της Αυστραλίας της Ν. Ζηλανδίας κ.λπ. με χιλιάδες άμοιρων κατατρεγμένων.
‘Όπως αντιλαμβάνεστε οι ομοιότητες των προηγούμενων αιώνων είναι κοινές στο χάρτη του μεταναστευτικού προβλήματος που βιώνουμε στην Ελλάδα και την Ευρώπη τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Πώς διευθετήθηκε το πρόβλημα τότε και πώς σταμάτησαν οι ακραίες αντιδράσεις είναι γνωστό. Με την υιοθέτηση και την εφαρμογή βεβαίως κοινωνικών αντισταθμιστικών μέτρων και τη δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης και πρόνοιας. Δηλαδή μέτρα για την ένταξη των πληθυσμών στον κοινωνικό ιστό όπως δωρεάν δημόσια εκπαίδευση, σχολική σίτιση, ρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, κοινωνική ασφάλιση, δικαίωμα ψήφου.
Είναι μεγαλύτερη από ποτέ η πρόκληση ως κοινωνία που έχει δώσει μετανάστες ν α σταματήσουμε τις όποιες κραυγές ρατσισμού και ξενοφοβίας και να λειτουργήσουμε με μεγαλύτερη ευαισθησία και ανεκτικότητα για τους πληθυσμούς που ήδη κινούνται απ’ άκρη σ’ άκρη άμοιροι και απροστάτευτοι.
Είναι η ευκαιρία μας ως δημοκρατική χώρα να προστατέψουμε τους μετανάστες άσχετα με τον τρόπο που ήρθαν στην Ελλάδα, και πέρα από το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης που αναμφισβήτητα σημαίνει καλύτερη φύλαξη συνόρων ενδελεχέστερο έλεγχο των αιτούντων παραμονής κ.λ.π .Θα ήταν πολύ σημαντικό στην Ηλεία, που δεχόμαστε ολόκληρο το έτος μετανάστες, μέσα από ένα συνέδριο της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και της ΤΕΔΚ να βλέπαμε συνολικά το ζήτημα , ξεκινώντας από την καταγραφή όλων αυτών των ανθρώπων, την υγειονομική τους παρακολούθηση, τη λειτουργία σχολείων απογευματινών για την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας, τη δημιουργία ξενώνων για τη φιλοξενία των εποχιακά απασχολουμένων και τελειώνοντας με τη διδασκαλία της δικής τους γλώσσας και ιστορίας για να μη χάνουν την ταυτότητά τους.. Έτσι οι μετανάστες αποκτούν δικαιώματα εντάσσονται στον κοινωνικό ιστό μα συνάμα αποκτούν και υποχρεώσεις εκείνες του πολίτη , Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας και ειδικά του κεντρικού κράτους που πρέπει να χρηματοδοτήσει τέτοιες δράσεις.
Διατσέντα Φανού Φουσκαρίνη, Καθηγήτρια νομαρχιακή σύμβουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου